Geografia miasta

       Nowy Jork znajduje się w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych, w południowo-wschodnim rejonie stanu Nowy Jork, w połowie drogi między Waszyngtonem i Bostonem. Położony jest przy ujściu rzeki Hudson do Oceanu Atlantyckiego, które w tym miejscu tworzy naturalnie chronione nabrzeże, co pomogło w rozwoju miasta jako ważnego punktu handlowego. Główna część Nowego Jorku położona jest na trzech wyspach: Manhattan, Staten Island i Long Island, co ma znaczący wpływ na wysoką gęstość zaludnienia miasta. Rzeka Hudson wpływa poprzez Dolinę Hudson do Zatoki Nowojorskiej. Pomiędzy Nowym Jorkiem i miastem Troy, rzeka tworzy estuarium. Oddziela ona również miasto od New Jersey. Cieśnina East River oddziela Bronx i Manhattan od Long Island. Inna cieśnina, Harlem River, dzieli Manhattan i Bronx. Powierzchnia miasta została zmieniona w dużej mierze przez człowieka. Proces rekultywacji terenów wzdłuż nabrzeży był prowadzony już od czasów holenderskich osadników. Te działania są najbardziej widoczne na Dolnym Manhattanie, a zwłaszcza w rejonie Battery Park City, kompleksu zaprojektowanego i utworzonego w latach 1970-1980. Niektóre z naturalnych różnic w wysokościach zostały zniwelowane, zwłaszcza na Manhattanie. Powierzchnię miasta na lądzie szacuje się na 789 km2. Całkowita powierzchnia wynosi 1214 km2. Woda zajmuje 425 km2. Najwyższym punktem miasta jest Todt Hill na Staten Island (124,9 m n.p.m.).